" زبانحال آدم بیکار !"

                                                           " زبانحال آدم بیکار"

                        زبسکه تلخ بر من بگذرد ایام بیکاری

                        از آن دارم تنفر دایماً از نام بیکاری

                                                                       نگردد غیر رنج و فقر و بدبختی دگر حاصل

                                                                       برای آدم بیکار در انجام بیکاری

                        نباشد راه شادی را به قلب ابتر و ریشم

                        شراب داده غم نوشم مدام از جام بیکاری

                                                                       ز کار و بار خود پیوسته من خُرسند می بودم

                                                                       کی آورد از برایم ناگهان پیغام بیکاری

                        خدایا بعد ازین دستم به کاری بند کن از لطف

                        که افزون دیده ام رنج و غم و آلام بیکاری

                                                                       بدارم گرچه سامان و اثاث البیت خود جمله

                                                                       نرستم لیک با آنهم ز قرض و وام بیکاری

                                         « حمیما» شکر کن از این که داری شغل دلخواهی

                                          نگردی تا چو من هرگز اسیر دام بیکاری

                                                                                              کابل – افغانستان

                                                                                              21 / 5 / 1351 خورشیدی

" زبانحال کاکه !"

                                                                  "زبانحال کاکه"

            جوان   بی    کمالم     دایماً     بیکار     میگردم           هر  جا   مایۀ   بدبختی   و   ادیار میگردم

            رفیقم  هر   کجا  با  کاکۀ  مانند   خود    چرسی           ز الفت غیرازین با دیگری  بیزار میگردم

            برای   سرقت   اموال   خانه   یا    که   دوکانی           همیشه کاکه منجو را رفیق  و یار میگردم

            کبوتر  خیل خیل  همراه   کبک  و  بودنه   دارم           پی   مرغ  کلنگی  نیز من  بسیار میگردم

            کشم چون با رفیقان چرس شیرک را زحد افزون          برون   از  جادۀ  انسانیت   یکبار میگردم

            چو  عقرب  میزنم   نیش  بیاید  هر  کسی  پیشم           هزاران  بی گناه  را  باعث  آزار میگردم

            به  شانه کیش  و  در  پایم  بود  پیزار  پس قاتی           که تق تق کرده اندرکوچه و بازار میگردم

                                               چو بنماید «حمیم» آغاز اندرز و نصیحت را

                                               من آن  ساعت به فکر چلۀ و  پولدار میگردم

                                                                                                          کابل – افغانستان

                                                                                                          20/03/1346/ خورشیدی.

                                          

" نقد وقت !"

                                                                         "نقد وقت"

                                   ای  نور دیده  خفتن  بسیار تا به کی؟

                                                           بودن ر همیشه  تنبل  و ر بیکار تا به کی؟

                                   نی بهره ات زدانش وعلم و نه از هنر

                                                           در  دست ر دیور جهل  گرفتار  تا به کی؟

                                   صرف بحث جوانی خود میکنی چرا؟

                                                           نشناسی رقدرراین زر شهسوار تا به کی؟

                                   جانم به میل و رغبت بسیار و آرزو

                                                           بر    تن   نمایی   جامۀ   اغیار  تا به کی؟

                                   بر خیز و نقد وقت ز کف رایگان مده

                                                           از   کاهلی   ترا    نبود    عار  تا به کی؟

                                   سازی شعار خویش دلا جهل و تنبلی

                                                           در عصر بمب و راکت و اقمار تا به کی؟

                                               در راه خدمت وطن و جامعه «حمیم»

                                               از جان  و دل نمیکنی ایثار تا به کی؟

                                                                                               کابل – افغانستان

                                                                                              14/02/1346/ خورشیدی.

" پرتو عرفان !"

              " پرتو عرفان !"

هر  رخ  تو  از  دلم  آسان       نمیرود

 تا جان  برون ز  پیکرم  ایجان نمیرود

 تا با  خیال  روی  تو او راست  خلوتی

عاشق  به  سیر باغ  و  گلستان  نمیرود

آیا  چه   پیش  آمده  کان  طفل    نازنین

چند روز  شد  به  سوی  دبستان نمیرود

یک لحظه نیست فُرصت آنم که درغمت

از  دیده  سیل  اشک  به  دامان   نمیرود

من بودم و تو بودی ومهتاب وصحن باغ

هر گز ز  یادم  آن  شب  پغمان  نمیرود

از  تنگنای  زندگی  مشکل  گذشتن است

آن  را  که ره  به  پرتو  عرفان  نمیرود

تا  خو گرفته  به  درد  و  غمت «حمیم»

بهر  علاج   نزد    طبیبان        نمیرود

                                                         کابل – افغانستان

                                                        22/ 05 /1344 خورشیدی.  

                                      

" زیور علم !"

                                                                 "زیور علم"

                        در حُسن نظیرت ای پری نیست                   چون چشم تو کس به دلبری نیست

                        از   دوستی    رقیب        بگذر                    شایسته    ترا  به   همسری نیست

                        گفتم  شبی  شعر  نغز         اما                    افسوس چو شعر «عشقری» نیست

                        عشقم به تو از صمیم قلب است                     سوگند خورم  که  سر سری نیست

                        این نکته به من شده است معلوم                    جز  کار  بتان      ستمگری نیست

                        دُردانۀ       دل     فروشم    اما                    جانان  چه  کنم  که  مشتری نیست

                        نزدیک    خدای   مردمان    را                    در چهره  و  رنگ   برتری نیست 

                                                    امروز «حمیم»  مرد  و زن را

                                                    جز دانش و علم زیوری نیست

                                                                                              کابل – افغانستان

                                                                                               13 /05 /1344 خورشیدی.

" یعنی چه ؟! "

                                                                       " یعنی چه ؟!"

                        ای بشر جنگ و جدال یعنی چه ؟

                        خونریزی و قتال یعنی چه ؟

                                                                       چون که در اصل همه یک چیزید

                                                                       فرق در رنگ بدن یا خط و خال یعنی چه ؟

                   عوض این که به هم کُمک و خدمت کنید

                   یکدیگر بنمائید زوال یعنی چه ؟

                                                                       جمله انسان یکی کرۀ خاکی باشد

                                                                       شرق و غربی و جنوبی و شمالی یعنی چه ؟

                   میکنی با حیل و چال و سیاست بازی

                   دایم اظهار و کمال یعنی چه ؟

                                                                       یکی میرود به کمونیزم و دگر اسلام است

                                                                       سوم اسکندر و چنگیز خصال یعنی چه ؟

                   از پی منفعت خویش نمایی شب و روز

                   قتل هم نوع به صد حیله و چال یعنی چه ؟

                                               متفق جمله بگردید به گفتار «حمیم»

                                               مگو این کار محالست، محال یعنی چه ؟

                                                                                               کندهار – افغانستان

                                                                                               15 /5 /  1355 خورشیدی.