" تریاک و چرس و بنگ !"

                                                              " تریاک و چرس و بنگ"

                        ای نور دیده ساخته ات بیگمان گرنگ                        تریک و چرس و بنگ

                        ژولیده کرده است ترا نیز چون ملنگ                        تریاک و چرس و بنگ

                        از بسکه ساخته است وجود ترا نحیف                       اعصابت هم ضعیف

                        مایل نموده است ترا دایماً به جنگ                            تریاک و چرس و بنگ

                        تُخ تُخ نمایی ، سرفۀ بسیار و تب                              پیوسته روز و شب

                        برده توانت از کف و بنموده زرد - رنگ                    تریاک و چرس و بنگ

                        یار و رفیق و دوست ندارند با تو کار                         هستند در فرار

                        بشنیده اند از تو ز بسکه ازین جفنگ                         تریاک و چرس و بنگ

                        تا کی تو عاطل هستی و بیکار این چنین                     افسرده و غمین

                        چون خود حبیس کاکه و لچ مرغ و هم ستنگ              تریاک و چرس و بنگ

                        از بسکه ساخته است ترا بیدل و جبون                       بیچاره و زبون

                        گُربه به پیش دیده نمایاندت پلنگ                              تریاک و چرس و بنگ

                        تا کی به جان خویش چنین ظلم ها روا                       دایم بود ترا

                        بگذار جانم این عمل زشت رنگ رنگ                      تریاک و چرس و بنگ

                        حرف «حمیم» خویش تو از جان و دل شنو                کن جمله را تو گوش

                        زین پس بگوی ترک خدا را تو بیدرنگ                     تریاک و چرس و بنگ

                                                                                           کابل – افغانستان

                                                                                          7 / 7 / 1348 خورشیدی

" ای وزیر !"

                                                                       "ای وزیر!"

                        تا به کی نا وقت می آیی به کارت ای وزیر

                        پشت در تا چند باشم انتظارت ای وزیر

                                                                       دوش بودی در کدامین بزم عیش و نوش تو

                                                                       کاینچنین امروز می بینیم خمارت ای وزیر

                        پول رشوت را ز بس اندوختی از سالها           

                        این زمان بینیم بسی سرمایه دارت ای وزیر

                                                                       با وجود اینهمه عذر و خیانت های تو

                                                                       می شود برعکس افزون اعتبارت ای وزیر

                        از تو چون کار و صداقت آرزو کردن خطاست

                        در قطار خائینین سازم شمارت ای وزیر

                                                                       بهر خانم از کجا شد طوق و دستبند طلا

                                                                       همچنین انگشتری الماس و چندین گوشوارت ای وزیر 

                        شد تهیه ثروتت از خون صد خوار و غریب

                        بینم یارب مثل آنها خوار وزارت ای وزیر

                                                                       چون برابر نیست با زور و زر اکنون«حمیم» 

                                                                       خواهم سازد سرنگون پروردگارت ای وزیر

                                               کابل – افغانستان

                                          18/ 6 / 1348 خورسیدی                              

" آرزو ها !"

                                                                     "آرزو ها"

                        با  منت     میبود      الفت  کاشکی                می زدی حرف از محبت کاشکی

                        از    خود    آزرده    نمیکردی دلم                با  جفا و  جور  و ظلمت کاشکی     

                        اینهمه    ثروت     بدستت   نامدی                 و  اشیا  از  پول  رشوت کاشکی

                        فکر     بهبود     وطن     میداشتید                 ای   زمامداران     دولت کاشکی      

                        رسته    بودم   زینهمه   آشوب دهر               میگزیدم    کنج    عزلت کاشکی

                        مردم   شرقی  و  غربی    می فتاد                پیشتر در علم  و  حکمت کاشکی     

                        رخت می بست از همه روی جهان                دیو   استعمار   و  حشت کاشکی     

                        پیش   می آمد   همه   مردم   به هم                از  در  اخلاص و شفقت کاشکی     

                        گفتی    راز دل    بگو –    میداشتم               پیش  تو  ایدوست جرأت کاشکی      

                                                   شد «حمیم» از عشق تو رسوای خلق

                                                   رخ    نمیداد   این   فضیحت کاشکی         

                                                                               کابل - افغانستان

                                                                              13 / جوزا / 1347 خورشیدی.                   

" برف !"

                                                                    "برف"

                        زبس باریده دیشب از هوا برف                    کند  جلب  نظر  در  هر کجا برف 

                        ندارد    اغنیا    پروا   و   لیکن                    بود   غم   از   برای     بینوا برف

                        دو  هفته  شد  که میبارد مسلسل                    به شهر کابل  هر صبح  وسا برف

                        فگنده   لرزه   بر  جسم  غریبان                   کنون  باریده  تا  باز  از سما برف

                        نباشد    پایدار   و    آب    گردد                   به پیش روی خورشید از حیا برف

                        دهد  حاصل فراوان  کشت دهقان                  شده   امسال   بس   نام   خدا برف

                                               «حمیم» آن را که هم چوب و زغالست

                                               چه   غم   دارد   اگر   اندر   شنا برف

                                                                                                           کابل – افغانستان

                                                                                                          15/11/1346 خورشیدی.

  

                                                           "زمستان و غرباء"

                         تا نوبت بیدار رسید فصل شتا را

                        پوشید جهان از سر نو رخت عزا را

                                                           در باغ اثر نیست دگر از گل و سبزه

                                                           بینی نه دگر بلبلک نغمه سرا را

                        از خواب گران دیدۀ نرگس نشود باز

                        زیرا گذری نیست دگر باد صبا را

                                                           گر دیده عیان رخوت و افسردگی هر جا

                                                           در باغ و چمن نیست خبر نشو و نما را

                        یک لحظه نشد مه عیان از عقب ابر

                        پیوسته مکدر نگرم وضع هوا را

                                                           افگنده به تن از خنک و برف مکرر

                                                           لرزه همه اتیام و غریب و فقرا را

                        یاد آر از آن بیوه زن و طفل یتیمش

                        کارند به سرچسان صبح و مسا را

                                                           از بهر غنی هیچ تفاوت ننماید

                                                           چون مرگ نمایان بود این فصل گدا را

                        گر از فقرا دست نگیرند در این فصل

                        دارایی و ثروت چه به کار اهل غنا را

                                                          

                                                                                         کابل – افغانستان

                                                                                         25/ 9 / 1348 خورشیدی

" به عسکر افغان !"

                                                               "به عسکر افغان"

                        قوانین  وطن  را   تا   نگهبانی   تو ای عسکر

                                                           سبز و گویم که خیلی نیک انسانی تو ای عسکر

                        به هنگام  مصاف  و  رزم با اعدای خاک خود

                                                           به کف داری سلاح و مرد میدانی تو ای عسکر

                        نداری  باک  از توپ  و  تفنگ و راکت دشمن

                                                           مسلح   چونکه   با   سلاح  ایمانی تو ای عسکر  

                        بریزی خون سرخ خود بروزعشق و جانبازی

                                                           به هم هرگز از ین کارت پشیمانی تو ای عسکر

                        فداکاری  و  سربازی، شجاعت پیشه ات باشد

                                                           چرا  که  فردی  از افرادی افغانی تو ای عسکر

                        بنازم  همت  مردانه  ات  را من  که  استقبال

                                                           نمودی  بهر   ما  حاصل   بآسانی تو ای عسکر

                        ازین که خود فدا گشتی و  کشور  یافت  آزادی

                                                           بگویم  راستش  در  چشم ما جانی تو ای عسکر

                        بود  در دل  ترا  از مام میهن عشق جانسوزی

                                                           نه   مایل  بر  گل  روی  نیکویانی تو ای عسکر

                                   از  آن  قدر  تو  در  نزد  «حمیم»  ما  هویدا شد

                                   که در این شعر او را زیب عنوانی تو ای عسکر

                                                           کابل – افغانستان

                                                          20/02/1346 خورشیدی.

" پیام صلح !"

                                                                       "پیام صلح"

                        ای  زمامداران  اگر  دارید  آرزوی صلح

                        جمله گرد آیید پیرامون گفت و گوی صلح

                                                           زندگی بهتر بود از جنگ و خونریزی اگر

                                                           سر شود در سایۀ امن و رفاه و کوی صلح

                        خرم و شاداب و سر سبز است گلزار بشر 

                        آبیاری  میشود  دایم  اگر  از جوی  صلح

                                                           گر شود ایمن بشر از فکر و تشویش ستیز 

                                                           خواب راحت مینماید بر سر زانوی صلح 

                        تا نگردد در جهان خلع سلاح عام و تام

                        مردم  دنیا  نبیند  تا قیامت  روی  صلح

                                                           مشکل است گر باز آراندش به دام خویشتن

                                                           چون که از انسان رمیده سالها آهوی صلح

                                      تا  بود  « ویتنام »  میدان عملیات  غرب 

                                      در مشام من نمی آید «حمیما» بوی صلح

                                                                                                          کابل – افغانستان

                                                                                                          08/ 04/ 1346 خورشیدی.       

                                  

" رمان دوستی !"

                                                                "رمان دوستی"

            ای  که  دایم  میزنی  لاف  از بیان دوستی                   من   بتو   هرگز   نمی   بینم     نشان دوستی

            کی  بود  حاجت  به  اظهار زبانی پیش تو                  باشد  اشک  و  آهم هر  یک  ترجمان دوستی

            نیست     آزمایش     دگر     لازم      ترا                   داده ام   چون   بار  ها    من  امتحان دوستی

            خرمن عمرم بسوخت و داد خاکستر به باد                  یا رب  افتد  آتشی  در  جسم  و   جان دوستی

            خوش بود گر کینه توزی را نهد یکسو بشر                 زندگانی    سر   نماید     در     جهان دوستی

            دشمنی  و جنگ  آرد فقر و بد بختی به بار                  صلح و خوشبختی و امن است ارمغان دوستی

            مینماید  صید   دلهای  خلایق      بی گمان                  میزند  هر  کس  که  تیری  از   کمان دوستی

            نیست  مردم  را بجز از کینه و نیرنگ کار                 آمده   گویا   به   سر   اکنون     زمان دوستی

            اینقدر بی مهر و لطفی تا به کی بر عاشقان                  ماه   من  دوستی   بیاموز    از  رمان دوستی

                                               راست   می آید  بدون  هیچ   تردیدی    اگر

                                               هر چه میگویم «حمیما» من به شان دوستی

                                                                                                           کابل – افغانستان

                                                                                                          16/07/1345 خورشیدی.

" ذو قاافیتین !"

                                                                              "ذوقافییتین"

                                   گر    نماید   مردم   بیکار   کار                   کی شود بر مملکت او بار بار

                                   میکند   از  جاهلان  دایم   گریز                   دانش است با مردم هشیار یار

                                   کی پشیمان میشوم ازعمرخویش                   گر  برای  من  زند  دلدار دار

                                   میکند  در  فصل  پائیز     آبشار                   گریه  ها بر حالت  گلزار زار

                                                            کی به عمر خویش میگشتم «حمیم»

                                                            یار می  بودم  اگر غمخوار   خوار

 

                                                                                              کابل – افغانستان

                                                                                              02 / 09 / 1344 خورشیدی.

                                                              "دو بیتی غیر منقوط"

 

                        دلا   رامی   دلم   در   دام   دارد                   که   آهو  را  رم  او رام دارد

                        مرا کی سهل گردد وصل حاصل                  که وصل او دو صد آلام دارد 

                                                                      

                                                                                             کابل -  افغانستان

                                                                                            27 / 3 / 1348خورشیدی