" خطاب به میهن !"

                                                              "خطاب به میهن"

                        وطن خواهم  که دایم باشی آباد                     به   دُنیا   سربلند   صرو   آزاد

                        گلستان بینم هر گوش و کنارت                     هوایت  مشکبین و  جانفزا   باد

                        الاهی دشمنانت مقطر و  ریش                     همیشه  دوستان   تو  بود   شاد

                        براه خدمت و حفظ تو  جان را                     دهم در عشق شیرین مثل فرهاد

                        بود  بهتر به  چشم من  دهاتت                      ز  شهر لندن و  پاریس و بغداد

                        نماید   جمله   دنیایت    خداوند                     به سوی دانش و فرهنگ ارشاد

                        چنان   افتی   جلو   اندر  تمدن                     که ننماید ز ملک غرب کس یاد

                        به  آبادی  و  عمرانت  جوانان                     نماید  هر  یکی  فکر  نو  ایجاد

                                                 «حمیم» از عشق میهن بود ما را

                                                 نخستین   نکتۀ   کاموخت   استاد

                                                                                                          کابل – افغانستان

                                                                                                          15/02/1346/ خورشیدی.

" ایده آل مملکت !"

                                                               "ایده آل مملکت"

            ای   زمامداران   توجهی  به  حال  مملکت                  چونکه نزدیک است می بینم زوال مملکت

            رشوه  خوار  و خاین  ملی شناسم  من همه                 یعنی  از  کاتب  گرفته  تا  رجال   مملکت

            گشته  فقر  و  قاتگی  و  مردم   نادار  بیش                  می زند  اما  به  عشرت  فیودال    مملکت

            سرقت  و بی امنی  و آدم کشی  گردیده عام                  زانکه  خوابیده  است  بیغم کوتوال مملکت

            وضع  ناجور و خرابش  دیده  میگویم  بود:                بعد   ازین   آیا  چها   اندر   قبال   مملکت

            نبض دستش را چو دیدم داشت بیماری جهل                زود  میمیرد  طبیبا! کن   سمال     مملکت

            نیست درعصری که تسخیر فضا نامش نهند                جز     ترقی    و    تمدن    ایدآل   مملکت

            من   نمی  بینم  کسی  را  کو نماید   خدمتی                 غیر از این که دوخته چشمش بمال مملکت

            زندگی تا کی بود ما را باین  وضع خراب؟                 خورده ام بر هر کجا با این سوال   مملکت

            خانه جنگی و تعصب های بی معنی و پوچ                 کی  دهد   بهر   ترقی  ها    مجال  مملکت

                                               دیگران در فکر تسخیر قمر، اما «حمیم»

                                               بگذرد در خواب ما را ماه و سال مملکت

                                                                                              کابل – افغانستان

                                                                                              05/ 01/ 1347 خورشیدی.

" پیام صلح !"

                                                                       "پیام صلح"

                        ای  زمامداران  اگر  دارید  آرزوی صلح

                        جمله گرد آیید پیرامون گفت و گوی صلح

                                                           زندگی بهتر بود از جنگ و خونریزی اگر

                                                           سر شود در سایۀ امن و رفاه و کوی صلح

                        خرم و شاداب و سر سبز است گلزار بشر 

                        آبیاری  میشود  دایم  اگر  از جوی  صلح

                                                           گر شود ایمن بشر از فکر و تشویش ستیز 

                                                           خواب راحت مینماید بر سر زانوی صلح 

                        تا نگردد در جهان خلع سلاح عام و تام

                        مردم  دنیا  نبیند  تا قیامت  روی  صلح

                                                           مشکل است گر باز آراندش به دام خویشتن

                                                           چون که از انسان رمیده سالها آهوی صلح

                                      تا  بود  « ویتنام »  میدان عملیات  غرب 

                                      در مشام من نمی آید «حمیما» بوی صلح

                                                                                                          کابل – افغانستان

                                                                                                          08/ 04/ 1346 خورشیدی.       

                                  

" به عسکر افغان !"

                                                               "به عسکر افغان"

                        قوانین  وطن  را   تا   نگهبانی   تو ای عسکر

                                                           سبز و گویم که خیلی نیک انسانی تو ای عسکر

                        به هنگام  مصاف  و  رزم با اعدای خاک خود

                                                           به کف داری سلاح و مرد میدانی تو ای عسکر

                        نداری  باک  از توپ  و  تفنگ و راکت دشمن

                                                           مسلح   چونکه   با   سلاح  ایمانی تو ای عسکر  

                        بریزی خون سرخ خود بروزعشق و جانبازی

                                                           به هم هرگز از ین کارت پشیمانی تو ای عسکر

                        فداکاری  و  سربازی، شجاعت پیشه ات باشد

                                                           چرا  که  فردی  از افرادی افغانی تو ای عسکر

                        بنازم  همت  مردانه  ات  را من  که  استقبال

                                                           نمودی  بهر   ما  حاصل   بآسانی تو ای عسکر

                        ازین که خود فدا گشتی و  کشور  یافت  آزادی

                                                           بگویم  راستش  در  چشم ما جانی تو ای عسکر

                        بود  در دل  ترا  از مام میهن عشق جانسوزی

                                                           نه   مایل  بر  گل  روی  نیکویانی تو ای عسکر

                                   از  آن  قدر  تو  در  نزد  «حمیم»  ما  هویدا شد

                                   که در این شعر او را زیب عنوانی تو ای عسکر

                                                                                                          کابل – افغانستان

                                                                                                          20/02/1346 خورشیدی.

" نعمت عظمای استقلال !"

                                                                 "نعمت عظمای اسقلال"

                        بود قومیکه از جان عاشق و شیدای استقلال

                                                           بگیرد   تنگ   دربر   شاهد   اعضای استقلال

                        حفاظت  میکند  هر فرد آن با جان  شیرینش 

                                                           هر آن ملت که پی برده است با معنای استقلال

                        اگر  بخشند  بحرم  جمله نعمت های دنیا را

                                                           نمیگیرد  یکی  هم  راست  گویم جای استقلال

                        تمام  عمر  آنها  در  اسارت  تیر خواهد شد

                                                           نباشد    مردم    ملکی    اگر   جویای استقلال

                        زبس خون جوانان ریخت درراه حصول آن

                                                           پرازگلهای رنگین گشته است صحرای استقلال

                        نمیدانم  بود  تا کی  بشر در  فکر استعمار؟

                                                           درین   دنیا   که   باشد  بیگمان  دنیای استقلال

                        هوا   خواهان  آزادی   الهی  شادمان  بادا!

                                                           به  خاک  و  خون  بغلتد  پیکر  اعدای استقلال

                                       به  یمن  همت  غازی امان الله  شد حاصل

                                      «حمیما» بهر ما این نعمت عظمای اسقلال

                                                                                                          کابل – افغانستان

                                                                                                          28/05/1346 خورشیدی.

     

" کشور افغان !"

یاددشت:

مولودالدین «حمیم» یک شاعر مردمی بود. باعشق سرشاری که او نسبت به مردم و میهنش داشت، همیشه آرزوی پیشرفت و ترقی آن را هم در سر می پرورانید.چنانچه او منحیث یک افسر نظامی و یک شاعر آگاه ، کار زار دفاع از میهن و شاعری اش را با شعار "عشق به میهن !" یکجا آغاز کرد و اشعار ناب مردمی، میهنی و رزمی، را با همین عشق به خاطر ادای دین مادر وطن، سروده است که بیانگر این ادعای ماست.

می توان گفت که: " او منحیث یک افسر نظامی و یک شاعر شیوا بیان، بهتر از هر کس دیگری توانسته است این احساس را هم در تیوری و هم در عمل بیان و اثبات نماید! و آن را در لابلای اشعارش بازتاب دهد ".

                                                                       "کشور افغان!"

                        سرشتند از وطنخواهی خمیر پیکر افغان

                        لباس غیرت و  مردی بود اندر بر افغان

                                                           از آن دشمن ندارد زمره تا سوبش ببیند تیز

                                                           که  باشد سرزمین  شیرمردان کشور افغان

                        وطنخواهی و نوعدوستی و عشق سربازی

                        بود هریک صفات نیک و عالی، برتر افغان

                                                           به هنگام دفاع از خاک و ناموس وطن سازد

                                                           سر و جانرا فدا با میل و رغبت عسکر افغان

                        نه تنها از شجاعت بهره ور گردیده مردانش

                        که هنگام ضرورت میدهد سر دختر افغان

                                                           به حکمت سر بر آورده است اجدادش در این عالم

                                                           نگردد زان کسی با علم و دانش همسر افغان

                        نخواهد زندگانی با اسارت در جهان هرگز

                        رود از کف اگر جان و سر و سیم و زر افغان

                                                           اگر اوراق تاریخ را ته و بالا کنی ببینی

                                                           پر از کارنامه های مردم جنگ آور افغان

                                   تمنای دل من از خدا دایم «حمیم» این است

                                   که  مقرن  سعادت  باد  یارب  کشور افغان

                                                                                                          کابل – افغانستان

                                                                                                          20/ 3 / 1348 خورشیدی               

" به مناسبت روز مادر !"

                                                                "به مناسبت روز مادر"

                                    پرورده   نهال    قامتت   را            با خون   دل   و  دو دیده مادر

                                    تا  گشته ای  تو  جوان  زیبا            مانند      کمان      خمیده مادر

                                    یک   عمر  براه  خدمت  تو            صد   گونه   الم     کشیده مادر

                                    داده  به  تو  شیرۀ  وجودش            خود   خون   جگر مکیده مادر

                                    شب  های  دراز  بوده  بیدار            پهلوی    تو    تا    سپیده مادر

                                    بشنیده صدای گریه ات چون            با  پا   نه  به   سر  دویده مادر

                                   با  اینهمه خرم است و دلشاد            دارد  چو  تو  نور   دیده مادر

                                   از خویش همیشه داد راضی            با  خُلق  خوش  و  حمیده مادر

                                   بی  شبهه  بود  هنوز هم  کم            در وصف تو صد قصیده مادر

                                   گرنیست فرشته چیست کایزد           بهر       بشر       آفریده مادر

                                                           بهر  تو  کند «حمیم»  تقدیم

                                                           بپسندی گر این نشنیده مادر

                                                                                              کابل – افغانستان

                                                                                              24/ 03/ 1351 خورشیدی                          

                                                              " مادر !"

               دوست دارم ترا از دل و جان ای مادر        

                                                              تار مویت ندهم با دو جهان ای مادر  

               توئی موجود گرانمایۀ بس قابل قدر

                                                              که قلم عاجز است از شرح و بیان ای مادر

               هستی و زنده گیم هر دو بود مر هونت  

                                                              گر نبودی تو، نبودم به جهان ای مادر  

               رنج و تکلیف از اندازه کشیدی افزون

                                                              تا شدم نخل برومند و جوان ای مادر

               مهر تو تا به دلم جایگزین گردیده است

                                                              رفته از یاد مرا لاله رخان ای مادر

               جز خیالی تو کسی نیست اینم شب و روز  

                                                              غیر نام تو مرا ورد زبان ای مادر

               نخل عمر تو نبیند هرگز گزندی روزگار

                                                              باد مصئون ز آسیب زمان ای مادر

               خدمت های تو کی از یاد برد فرزندت

                                                              در دلت راه مده هیچ گمان ای مادر  

                                  روز مادر بود و از تو بعید است «حمیم»

                                  تحفه اش نیست جز این شعر روان ای مادر!       

                                                         

                                                                                              کندهار -  افغانستان

                                                                                             24 / 3 / 1353 خورشیدی