" گفتگوی گل !"

                                                                             "گفتگوی گل"

                                    بهار  آمد  مشام من معطر شد ز بوی گل

                                    دلم از خرمی بشگفت دیدم تا که روی گل

                                                                       ز ترس  این که از خود  خاطر بلبل نرنجانم

                                                                       به گلشن چون روم دزدیده می بینم بسوی گل

                                    کند باد صبا گیسوی سنبل هر سحر شانه

                                    نماید  ابر هم  با  آب  دیده  شستشوی گل

                                                                       بهار  آمد  بیا  بلبل   نوای  عیش   را  سر کن

                                                                       که شش ماهت بعشرت تیر شد در آرزوی  گل

                                    مکن بیباک ای گلچین چنین گلدسته ها ترتیب

                                    که خورده باغبان خون دلش را در نموی گل

                                                                       به   توصیفش  غزلهای   فراوان  میکنم   انشاء

                                                                       «حمیم»از بسکه شیرین است برایم گفتگوی گل           

                                                                                     کابل – افغانستان

                                                                                     14 / 01 /1345 خورشیدی.

" بهار عشق !"

                                                                     "بهار عشق"

                        ای  دلبر  سمن  بر گل  پیرهن    بیا               وی همچو جان رفته مرا از بدن بیا

                        ای یار نو سفر که وطن بود دیده ات              یاری  نموده  باز  به سوی وطن بیا

                        آمد بهار و فرصت عیش و ترب بود              تا کی  دلا  فسرده  به  سیر چمن بیا

                        بنشسته گل بباغ بر او رنگ خسروی              سر کرده نغمه بلبل شیرین سخن بیا

                        بی تو بهار در نظرم چون خزان بود              باشی  تو  نوبهار  من  ای گلبدن بیا

                                               خونین دلست غنچه صفت از غمت «حمیم»

                                               باری  به  باغ  ای  بت  غنچه  دهن      بیا!

                                                                                              کابل – افغانستان

                                                                                               11/ 03 / 1344 خورشیدی.