فهرست وبلاگ من

۱۳۹۰ دی ۱۶, جمعه

" نوای انسان !"






                                                              " نوای انسان "



بکن در راه بهبود وطن ای نو جوان خدمت

ترا تا هست و خواهد بود اندر تن روان خدمت

                                                              همیشه در صلاح و خیر کشور سعی فراوان کن

                                                              چنان که میکنند در ملک خود یک قهرمان خدمت

مشو از کوشش و سعی و تلاشت یک زمان خسته

چو ماشین بکن کار و نما هم همچنان خدمت

                                                              صداقت پیشۀ جان ساز دایم در امور خویش

                                                              خدا را نیز دان حاضر کنی چون هر زمان خدمت

مدان کار کردن و شغل و وظیفه چیز اجباری

بکن با شوق و میل خارج از وصف و بیان خدمت

                                                              جوانان را نمیباشد پس از کسپ و کمال و علم

                                                              برای کشور و اهل وطن جز ارمغان خدمت

نگردد اعتلای هیچ ملک از خواب و خور حاصل

ترقی کرده اند از آن که، کردند دیگران خدمت 

                                                              وطن چون دیگران انشأ الله آباد میسازیم !

                                                              «حمیما» گر نمائیم از تۀ دل بیگمان خدمت!





                                                                                              کابل -  افغانستان
                                                                                             8 / 3 / 1350 خورشیدی

" رود هلمند !"





                                                              " رود هلمند "



                   بود مست و خروشان، رود هلمند                      شفاف و صاف و درخشان رود هلمند

                   به دشت های پر از ریگ است جاری                 ز هلمند تا به سیستان، رود هلمند

                   پر از چین و شکن می باشد آبش                       چو آن زلف پریشان، رود هلمند

                   به هنگام زمستان می نماید                               عجب مستی و طغیان، رود هلمند

                   کنار ساحلش بنشین و بنگر!                            که چون مست است و غلتان، رود هلمند

                                                    بود بیشک «حمیما» منبع فیض

                                                    باین آب فراوان ، رود هلمند  





                                                                                              بند کمال خان – افغانستان
                                                                                             19 / 9 / 1356 خورشیدی  

" بند کمال خان !"




                                                              " بند کمال "



                       بود ماتم سرا، بند کمال خان                         به من بی آشنا، بند کمال خان

                       نباشد جز بیابان پر از ریگ                        ببینی هر کجا، بند کمال خان

                       ندارم شکوه از بخت خود وکس                     که کرد جایم خدا، بند کمال خان

                       ز چوب گز فراوان بسته دارد                       هم از ریگ تپه ها، بند کمال خان

                       شده کار پروژه گرچه آغاز                         نیافته است بنا، بند کمال خان

                       نصیب خاطر افسرده کرده                          دوصد رنج و بلا، بند کمال خان

                                                  مکن شکوه «حمیما» تو باشی

                                                  فقط بهر سه ماه، بند کمال خان


                                                                                 بند کمال خان – افغانستان
                                                                                19 / 9 / 1356 خورشیدی.  

" بدخشان آمدم !"





"بدخشان آمدم"



من  از راه  دور در ملک بدخشان آمدم

                                                           تا به مخفی همنوأ، همنوا گردم غزلخوان آمدم

                        بر  سر  آرامگاه   آن   گرامی   شاعره

                                                           با هزاران حسرت  و افسوس و حرمان آمدم

                        او  در  اقلیم  سخن  چو  شاه  و  من گدا

                                                           زان  ز  اخلاص  و ارادت پیش سلطان آمدم

                        گر چه هنگام گل و ریحان بود فصل بهار

                                                           من  در  این   گلشن   در  ایام  زمستان آمدم

                        چون یکی از دوستداران ادب هستم از آن

                                                           در   دیار   نکته   سنجان   و      ادیبان آمدم

                        خاطرم از دیدن این خط همچو گل شگفت

                                                           گر چه  از  کابل  بقلب  ریش  و پژمان آمدم

                                   کرده چون بلبل بسی نغمه سرایی ها «حمیم»

                                   تا   به  مخفی  همنوا   گردم   غزلخوان آمدم





                                                                                              بدخشان – افغانستان

                                                                                              20/08/1346 خورشیدی

                            






                                                   
                                                                                             

 

" در وصف کابل !"



                                                       " در وصف کابل !"

                       ای شهر نکوی فُرصت افزا کابل

                                                              پایتخت قشنگ کشور ما کابل

                      واشنگتن و پاریس نه لندن خواهم

                                                              در چشم من از همه زیبا کابل

                      هرگز نشوی فراموشم از خاطر

                                                              گردم من اگر تمام دنیا کابل

                      از عطر هوای جانفزا می بخشی

                                                              با مرده حیات چون مسیحا کابل

                      تا یار عزیز در تو مسکن دارد

                                                              بسیار عزیزی به دل ما کابل

                      باشد هوای درۀ پغمانت

                                                              در موسم گرما گوارا کابل

                      استالف و کاریز میرت به بهار

                                                              دارد چه عجب سیر و تماشا کابل

                      از غصه و غم هیچ ندارم پروا

                                                              باشد اگرم منزل و ماوا کابل



                                                                                              کندهار – افغانستان

                                                                                              30 / 10 / 1353 خورشیدی          

 

" خطاب به هم میهنان !"




                                                               " خطاب به هم میهنان !"



                        دوستان در ارتقای مملکت خدمت کنید !

                                                                        تا شود آباد میهن جملگی همت کنید !

                        دور باشید از تعصب های بی معنی و پوچ !

                                                                        از بک و هزاره و پشتون همه وحدت کنید !

                        راستی و صدق و صفا را پیشه گردانید همه !

                                                                        جای بغض و کینه ورزی ها صمیمیت کنید !

                        کوشش و زحمت بود لارم شما را این زمان !

                                                                        تا که در آینده یکسر زنده گی راحت کنید !

                        تا یکی مردم فریبی، حیله و مکر و دغا !

                                                                        بهتر آن باشد که ترک این همه عادت کنید !

                        آریا تا بوده چون مهد تمدن در قدیم !

                                                                        این زمان لازم بود تا زنده کنه شوکت کنید !

                        چون بود عصر اتُم و فرصت سعی و عمل !

                                                                        ترک اوهام و خیالبافی و هم غفلت کنید !

                                                با «حمیم» یکجا کمر بندید ای هم میهنان !

                                                کهنه اطلال وطن ر ا ساخت جنت کنید !





                                                                                                            کندهار – افغانستان

                                                                                                            9 / 1 / 1355 خورشیدی   

                                                                           

" به هم میهنان !"




                                                                  " به هم میهنان !"

                         بهر آبادی کشور هیچکس کاری نکرد

                                                                       بهر پیشرفتش توجهی زمامداری نکرد

                        فکر حال بیوه زن یا مرد ناداری نکرد

                                                                       و آن یتیم زار را در پای پیزاری نکرد

                        تا به کی این مملکت باشد عزیزان اینچنین

                                                                       مردمش افسرده و خوار و پریشان اینچنین

                        با گرسنگی و فقر دست و گریبان اینچنین

                                                                       کس چرا این وضعش آخر ننگ یا عاری نکرد

                        زنده گی همچون قرون عهد وسطی تا به کی

                                                                       بی خبر از ارتقای اهل دنیا تا به کی ؟

                        نیست این بد بختی هایت هیچ پروا تا به کی

                                                                       زنده گی چون تو به دنیا کس باین خواری نکرد

                        غیرت و افغانیت سابق که بود حالا چه شد !

                                                                       ترس داشت از هیبتت روزی همه دنیا چه شد؟

                        عظمت غزنی و بلخ و ز کاپیسا چه شد ؟

                                                                       کاری غیر از استراحت، مردت آری نکرد!

                        در جهان کشورت پسمانده نبود کشوری

                                                                       خوار همچون مردم ما ، مرمان دیگری !

                        از برای لقمه نان سرگشته و دربدری !

                                                                       دیدی کافر ترک ملک خود بدیاری نکرد !

                        عدۀ در عیش و نوش و عدۀ خوار و غریب

                                                                       پول مردم را بینداز چندی هم به جیب !

                        بردی این وضع خرابت از دلم صبر و شکیب

                                                                       چون که کس کاری برایت غیر باداری نکرد

                        بعد ازین خواهم که در عالم بگردی سربلند

                                                                       دور باشی ای وطن از رنج و آسیب و گزند

                        سعی ورزد اهل تو از بهر عمرانت دو چند

                                                                       خیر اگر کس پیش ازین با تو کدام کاری نکرد

                        گر کمر بندد جوانان تو با شور و طرب

                                                                       بر خود بنماید قبول هرگونه رنج و هم لقب

                                                ای وطن گوید «حمیمت» با تو از روی ادب

                                                کافرم گر خار زارت را چو گلزاری نکرد



                                                                                                کندهار – افغانستان

                                                                                                18 / 2 / 1357 خورشیدی