" رمان دوستی !"

                                                                "رمان دوستی"

            ای  که  دایم  میزنی  لاف  از بیان دوستی                   من   بتو   هرگز   نمی   بینم     نشان دوستی

            کی  بود  حاجت  به  اظهار زبانی پیش تو                  باشد  اشک  و  آهم هر  یک  ترجمان دوستی

            نیست     آزمایش     دگر     لازم      ترا                   داده ام   چون   بار  ها    من  امتحان دوستی

            خرمن عمرم بسوخت و داد خاکستر به باد                  یا رب  افتد  آتشی  در  جسم  و   جان دوستی

            خوش بود گر کینه توزی را نهد یکسو بشر                 زندگانی    سر   نماید     در     جهان دوستی

            دشمنی  و جنگ  آرد فقر و بد بختی به بار                  صلح و خوشبختی و امن است ارمغان دوستی

            مینماید  صید   دلهای  خلایق      بی گمان                  میزند  هر  کس  که  تیری  از   کمان دوستی

            نیست  مردم  را بجز از کینه و نیرنگ کار                 آمده   گویا   به   سر   اکنون     زمان دوستی

            اینقدر بی مهر و لطفی تا به کی بر عاشقان                  ماه   من  دوستی   بیاموز    از  رمان دوستی

                                               راست   می آید  بدون  هیچ   تردیدی    اگر

                                               هر چه میگویم «حمیما» من به شان دوستی

                                                                                                           کابل – افغانستان

                                                                                                          16/07/1345 خورشیدی.