"بهار عشق"
ای دلبر سمن بر
گل پیرهن بیا وی
همچو جان رفته مرا از بدن بیا
ای یار نو سفر که وطن بود دیده ات یاری نموده باز به
سوی وطن بیا
آمد بهار و فرصت عیش و ترب بود تا کی دلا فسرده
به سیر چمن بیا
بنشسته گل بباغ بر او رنگ خسروی سر
کرده نغمه بلبل شیرین سخن بیا
بی تو بهار در نظرم چون خزان بود باشی تو نوبهار
من ای گلبدن بیا
خونین دلست غنچه صفت از
غمت «حمیم»
باری به باغ ای بت غنچه دهن
بیا!
کابل –
افغانستان
11/ 03 / 1344 خورشیدی.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر