"
مرگ!"
زنده گی را عاقبت پایان بود زندۀ جاوید کی انسان بود
گر نمایی عمر هم هشاد سال جای تو آخر به خاک ایجان بود
از سلاطین بزرگ اندر جهان کی کنون کی یا انوشیروان بود
هیچکس را جاودان نبود حیات غیر ذات کبریا کائینان بود
فکر عقبی هر که دارد سود برد حاصل دنیا همه نقصان بود
بعد مردن کی برایت ذره ای سود این قصر و همه ایوان بود
خرم آنکه زیست با نام نکو زنده
از نام نکو مردان بود
در رضای خاق و خالق سعی کن !
گر «حمیما» خواهشت رضوان بود
کابل
- افغانستان
5/
5 / 1349 خورشیدی 
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر