" نگۀ دلفریب !"

"نگۀ دلفریب !"

باز جدایی زمن آن مۀ تابان نمود
بر دل بیچاره ام غصه و حرمان فزود
کس تحمل کجا کند این همه حرف ها که دل
پیش دو چشم رقیب زان لب و دندان شنود
بیتو سرشکم ز چشم جاری بود روز و شب
گشته بلند آه من از دل بریان چو دود
کار دلم ساختن با نگۀ دلفریب
باد ز من بر تو و بر همه خوبان درود
شانه زنی چون بآن طرۀ پیچان خود
میشود هر لحظه مشک فشان مثل عود
جامۀ مشکین او – بر تن سیمین او
میدهد در شام تار چون مۀ رخشان نمود
گیسوی او چون طلا – لعل لبش جانفزا
قد او سرو رسا – نرگس فتان کبود
دور شدی چون نسیم – کردی سفر از دلم
وین غزل گویا «حمیم» ازغم هجران سرود


قندهار – افغانستان
30 / 2 / 1357

" اهدا به روزه داران !"

اهدا به روزه داران !

                                                            "به نسبت سال نزول قرآن"

                        خواندی چو نماز صبح زان بعد بخوان قرآن

                        زیرا زندت صیقل با روح و روان قرآن

                                                                        میخوان و عمل بنما بر طبق دساتیرش

                                                                        زیرا که بخیر تو کرده است بیان قرآن

                        چون هر یکی ز آیاتش باشد پر از اعجاز

                        بی شبهه کلام حق ایدوست بدان قرآن

                                                                        دارد نکات بس ارزنده و هم جالب

                                                                        بر طبق تقاضای هر عصر و زمان قرآن

                        هادی مسلمانان باشد به همه احوال

                        هم رمز سعادت را ساختست عیان قرآن

                                                                        تا بندۀ خود سازد از گمرهی بیرون

                                                                        ایزد بنمود نازل از آسمان قرآن

                        دیگر چه سعادت زین بالاتر است ما را

                        امت به رسولیم چون پیرو ز جان قرآن

                                                                        گر یار و انیس تو باشد «حمیم» بی شک

                                                                        سازد ترا خوشبخت در هردو جهان قرآن

                                                                                    کابل - افغانستان

                                                                                    4 / 5 / 1350 خورشیدی  

" پشیمان !"

                                                                   " پشیمان !"

                        بردم از ره خواهش دل حیف حیف               عمرکردم صرف باطل حیف حیف

                        کشتی بی بادبان عمر من حیف حیف             ره نیافت آخر به ساحل حیف حیف

                        جز ندامت از گناه و معصییت                      من ندیدم هیچ حاصل حیف حیف

                        با خدای خویش در راز و نیاز                     من شدم یک لحظه شاغل حیف حیف

                        از خدنگ غمزۀ مر طلعتان                         مرغ دل گردید بسمل حیف حیف

                        با هوس بردم به سر عمر عزیز                   از محاسن لیک غافل حیف حیف

                       نی شدم صاحب کمالی و هنر                        نی به کسب علم نایل حیف حیف

                       خدمت ملک و وطن کردم نه من                    بوده ام از بسکه کاهل حیف حیف

                                               همرهان رفتند و من غافل «حمیم !»

                                               مانده ام تنها به منزل حیف حیف

                                                                                   کابل - افغانستان

                                                                                   3/ 5 / 1350 خورشیدی

" گلزار جوانی! "

                                                                "گلزار جوانی!"

                       آمد به برم دیشب دلدار تر و تازه                   مانند گل شاداب بسیار تر و تازه  

                       تا دسته گلی آورد همراه بیمارش                   خوردم به نظر آن گل صد بار تر و تازه

                       هر چند که بودم من افسرده ز هجرانش          از وصل او گردیدم یکباره تر و تازه

                       گلزار جوانی را هنگام تراوت رفت               دیگر نتوانم دید تکرار تر و تازه

                                               کُشتی چو به تیغ ناز ای شوخ «حمیمت» را

                                               در خاک بدست خود بسپار تر و تازه

                                                                                  

                                                                                   کابل - افغانستان

                                                                                   1 /2 /1350 خورشیدی

" مرگ !"

                                                                       " مرگ!"

                                   زنده گی را عاقبت پایان بود            زندۀ جاوید کی انسان بود

                                   گر نمایی عمر هم هشاد سال            جای تو آخر به خاک ایجان بود

                                   از سلاطین بزرگ اندر جهان          کی کنون کی یا انوشیروان بود

                                   هیچکس را جاودان نبود حیات         غیر ذات کبریا کائینان بود

                                   فکر عقبی هر که دارد سود برد        حاصل دنیا همه نقصان بود

                                   بعد مردن کی برایت ذره ای             سود این قصر و همه ایوان بود

                                    خرم آنکه زیست با نام نکو             زنده از نام نکو مردان بود

                                                   در رضای خاق و خالق سعی کن !  

                                                  گر «حمیما» خواهشت رضوان بود         

                                                                                   

                                                                                                کابل - افغانستان

                                                                                                5/ 5 / 1349 خورشیدی

" مادر اندر !"

                                    "مادر اندر !"

دل از دستت کبابست مادر اندر             دو چشمم پر ز آبست مادر اندر

حنا نبود که از خون دل من                  دو دستانت خضابست مادر اندر

ندیدم از تو من لطفی و دائیم                 ترا قهر و عتابست مادر اندر

ز من دائیم شکایت های بیجا                 ترا در نزد بابست مادر اندر

به من قهر و به اطفال خودت لطف         بسی دور از صوابست مادر اندر

خودت بنشسته ای بیکار و فیشن            و یا عطر گلابست مادر اندر

ولیکن حصۀ من کار خانه                    فزونتر از حسابست مادر اندر

نمی ماند که خوانم درسهایم                  مخالف با کتابست مادر اندر

کو آن جرئت که بیدارش نمایند              چو اندر خانه خوابست مادر اندر

ز دستش روز خوش هرگز ندارم           غم و رنج و عذاب است مادر اندر

                        « حمیم» از شر او خود را نگهدار        

                         که مانند جلابست مادر اندر

کابل - افغانستان 12 / 8 / 1349 خورشیدی